نام برخی هنرها به ویژه هنرهای پرقدمت و اصیل ایرانی با نام شهری از کشور پهناورمان عجین شده به نحوی که حتی در خارج از این مرز و بوم نیز نام برخی شهرها ناخودآگاه با صنایع دستی آن شهر تلفظ می شود که زیلو از این جمله است.

زیلو انگار بدون ذکر نام میبد غریبه است اما وقتی نام زیلوی میبد را بشنوی، هنری پر از نقش در مقابل چشمانت تداعی می شود. این تصور شاید در مورد صنایع دستی بسیاری از شهرهای دیگر کشورمان نیز مصداق پیدا کند مثلا وقتی می گویی ترمه، وقتی از چاقوسازی به عنوان صنعت دست یاد می شود، وقتی سخن از چرم دوزی به میان می آید، ذهن ناخودآگاه به سمت یزد، زنجان و تبریز حرکت می کند.

این همه همراهی از آنجا سرچشمه می گیرد که مردم یک دیار تمام همت خود را برای رونق بخشیدن به یک هنر به کار گرفتند و علاوه بر ارتزاق، هنر فاخر خود را از ذهن به دست جاری کردند.

برخی هنرها حتی شاید در یک محله از یک شهر کوچک متولد شده باشند اما از همانجا رشد کردند، بالیدند و جهانی شدند اما افول این هنر در همان منطقه قصه ای است که امروز زیلوی میبد به آن گرفتار شده است.

زیلوی میبد امروز در حالی در شهر محل تولد خود به دست فراموشی سپرده شده که این روزها کارخانجات فرش ماشینی به تلفیق این هنر با فرش روی آورده اند.

محله ای به نام بشنیغان خواستگاه اصلی زیلوی میبد است

پایگاه اصلی زیلوی میبد محله ای به نام بشنیغان در میبد است و در این محله بود که زیلو به دست استادکارانی خلاق متولد شد و کم کم با پرورش شاگردانی در این منطقه توسعه یافت و جهانی شد.